Verdorie het regent deze week! Tineke mag van mijn man Rob nog steeds niet binnen (ook niet met WC-rollen) en ons terras is niet lang genoeg droog tussen de buien door om op te turnen zonder zeer onelegant uit te glijden en mijn heup te breken op een natte vloer…

Dan maar gewoon een toertje gaan lopen met mijn nieuwe loopschoenen die eindelijk gearriveerd zijn! Met zalig brede onderbouw voor mijn lompe voeten en extra demping voor mijn oude knieën. En -een zeldzaamheid bij sportschoenen- ze zien er nog goed uit ook. 

Ik kan weer (her)beginnen trainen voor de eerste en de laatste honderd meter van de halve marathon die een maatje van me ooit droomt te lopen en waaraan ik tijdens een moment van zinsverbijstering beloofd heb mee te doen!  Na die 2 x 100 m heb ik natuurlijk ook nog de overige 20,8975 km in te invullen. Maar… één stap met ne keer!

Wanneer ik klaar sta om te vertrekken, vraagt Rob waarom de onderkant van mijn lycra shortje een beetje slobbert aan mijn knieën.  Ik leg hem uit dat het een shortje is van de collectie van Stella McCartney en dat die vrouw dat overduidelijk ontworpen heeft voor mensen met langere benen dan de mijne, dus dat het (naar mijn mening amper opmerkbaar) geflodder het gevolg is van mijn dijen die te kort zijn voor de maat van short die rond mijn poep past.

De “Ahaaaaaa…” die hij daarop uitstoot, is ‘niet’ -ik herhaal, NIET- van een zeer bemoedigend gehalte.

Iemand van het KAplus-bestuur schreef me onlangs : “Je moet niet geweldig zijn om te beginnen, je moet beginnen om geweldig te zijn”.  Ik heb op korte tijd ondervonden dat het KAPlus-bestuur vol dames zit die voor elke situatie een “doodklopper” liggen hebben.

Maar weet je wat? Ik hou daar eigenlijk wel van… Hà.