Ik heb een corona-dip.
Niet de eerste en zonder twijfel niet de laatste. Maar wel een stevige. Deze lijfelijke chaoot heeft het stilletjes aan gehad met dat gebrek aan en beperking van menselijk contact en knuffels. Terwijl je wereld of die van anderen instort kan je niet eens deftig je hand reiken of bieden om samen als één pilaar recht te blijven. Serieus… Ik heb echt goesting om te schreeuwen de laatste dagen.
En dus ben ik meer dan opgelucht als na enkele dagen afwachtend nagelbijten (wegens onduidelijke overheidscommunicatie) de sportles van donderdagavond uiteindelijk toch blijkt door te mogen gaan.
En ik ben duidelijk niet alleen. Nog voor ik het rustige groene en schaduwrijke terrein van Basisschool Terbank in Heverlee op draai, trapt iemand haar fiets in een laatste spurtje in rechte lijn van achter tot naast me en hijgt vrolijk dat we ongetwijfeld dezelfde kant op rijden. Blijkt het Kim te zijn met wie ik eindelijk voor de eerste keer ‘echt’ kennis maak. Ik voel mijn hart al twee verdiepingen stijgen en ben nog niet eens helemaal waar ik naartoe ga!
Op de speelplaats, waar iedereen verzamelt, wordt het nog duidelijker dat ik niet de enige ben die slecht slaapt en nood heeft aan deze bijeenkomst want zéker vijf minuten voor 19u30 heeft de groep van net geen dertig dames zich al -zonder het gebruikelijke onoverstembaar luide gekwebbel en gegiechel- naar het grasveld verplaatst en zich gretig afwachtend in beleefde slagorde van anderhalvemeterverwijdering achter matje of handdoek opgesteld en denk ik dat Pauline voor ’t eerst in de geschiedenis van KanActiefPlus een les vroeger dan aanvangsuur kan beginnen!
Haar vrolijke muzikale playlist om weer maar eens u tegen te zeggen, krijgt zelfs van de overvliegende vogels goedkeuring en de steeds wisselende combinaties van arm- en beenbewegingen waarmee ze ons alle weerspannige grassprieten van de grasmat doet teisteren laten weinig tot geen ruimte voor sluimerende beslommeringen en voor ik het goed en wel besef ben ik (vergeef me mijn naïef en sterk inbeeldingsvermogen) niet langer die zwaarmoedige met tranen gevulde luchtbel maar zowaar gewoon een vrolijk met de in het avondlicht rondzwevende pluizen meedansend partikeltje…
Terwijl iedereen zich na het cardiogedeelte in horizontale positie door de buik- en andere ‘meerdanooitaantepakkenspier’-oefeningen worstelt, vecht een koppel duiven in de boomkruin boven mijn hoofd zijn eigen besognes uit. Maar het kan natuurlijk ook gewoon spelen zijn. Moeilijk vast te stellen achter dat dichte bladerdak : een beetje zoals met de glimlach die ik niet zie maar wel vermoed achter de mondmaskers van mijn medesportende helden na de les…
Ik vervloek die stomme Covid19 als ik dwars door Leuven naar huis fiets tijdens deze perfecte zomeravond waarin de zon schandalig mooi onder gaat, omdat we met zijn allen na deze heerlijke zomerles zelfs niet gewoon nog even een pint kunnen gaan pakken samen… maar bedenk me vervolgens dat zonder die stomme Covid19 er niet eens sprake was geweest van deze heerlijke zomerlessen…
Elk nadeel heeft z’n voordeel... Pauline haar les eindigde vandaag met “Only the strong survive”. KanActiefPlus maakt je “stronger”. Zoveel is zeker.