Het verhaal van Anke

Dag dappere dames van het rozigste uur!

 

Voor jullie er na het lezen van voorgaande teksten van overtuigd raken dat ik een Duracell-konijn op eeuwig opgeladen batterijen ben, toch even dat misverstand uit de wereld helpen.

 

Ik ben immers niet zonder reden lid van hetzelfde clubje van jullie…

Ook ik heb mijn mindere dagen en weet maar al te goed dat niet iedereen elke dag zin heeft in de workouts die ons met zoveel goede wil worden toegestuurd.  Dat onze goede voornemens waar we ’s ochtends mee opstaan soms voor de middag al verbrijzeld zijn door een soort moeheid die enkel je lotgenoten begrijpen.  En dat bijwerkingen van medicatie of allerhande nabehandelingen je op sommige dagen zo hard de das omdoen dat je alleen maar met je favoriete fleece dekentje in de sofa wil liggen in plaats van je zelf op een turnmat af te liggen matten.

 

En dus zal ik maar open kaart spelen… Ik had een rotweek.  Het besef dat mijn werkplek, waar ik zo hard voor gevochten heb om er weer te kunnen en mogen staan, door die corona net als heel veel andere bedrijven in zeer grote moeilijkheden aan het raken is, werkt moordend op mijn gemoed.  Daarbovenop werd de operatie waarbij mijn eierstokken en eileiders zouden weg gehaald worden omdat ik Nolvadex heel slecht verdraag om diezelfde corona-reden uitgesteld.  Voor de veiligheid moest ik daarom die Nolvadex weer opstarten met alle gevreesde effecten tot gevolg… Tel daar een Paasweekend bij zonder de traditionele eierenraap bij mijn mama met de hele familie en vrienden waar we samen altijd zoveel leuke gekke dingen doen dat we er dagen moeten van bekomen...

Echt waar, ik baal al de hele week als een ontplofte stekker.

Ik geef toe dat ik pas deze avond de workout van Hannelore en Julien die we vorige week ontvingen open gedaan heb en geturnd heb. En dat eigenlijk alleen maar omdat ik geen tekst durfde schrijven zonder die zeker gezien te hebben. 

 

En weet je wat?  Al vanaf de opwarming kwam er een vlaagje enthousiasme bij me binnen kruipen en nog voor Julien in beeld kwam was ik warempel al zoiets wat je vrolijk zou kunnen noemen. Op het einde van de workout was ik zowaar een ander mens: fier op mezelf.  Heel fier en dankbaar. Dankbaar dat het bestuur van KanActiefPlus me als tekstschrijver in deze coronarubriek geduwd heeft.  Anders had ik deze week niet geturnd. 

Echt niet…

 

Dus! Heb je net als ik een externe drive of schop onder je kont nodig? Aarzel niet om KanActiefPlus te contacteren via een berichtje of chat. 

We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, en daarmee bedoel ik niet enkel het corona-schuitje. Blijven gaan dames! Ook op moeilijke dagen.

Want we hebben die allemaal. En toch zijn we allemaal lid geworden van KanActiefPlus omdat we weten dat sport goed voor ons is!  Pak jezelf op, tegen al die tegenwerkende krachten in, en voel je na een uurtje Hannelore, Svenja, Tineke, Lies, Pauline, Helena of Asya zo goed dat je ‘s avonds onder dat favoriete fleece dekentje in de sofa dubbel en dik verdiend zo glimmend blij als ik kan liggen wezen! 

Corona krijgt ons niet klein: we zijn ervaren strijders!