Donderdagavondgevoel in mijn kot.

 

Ik vraag mij al een paar weken af waar Pauline blijft, dus ben ik deze week blij verrast met de nieuwe work-out waar eindelijk haar naam op staat. 

’t Is niet dat ik de andere lesgeefsters niet apprecieër, maar ik wil eens een gewoontebeestachtig trouw donderdagavondgevoel. 

Donderdagavond is “in het gewone leven” immers de avond waarop mijn man Rob gaat fietsen (of spinnen) en ik mij vol enthousiasme naar KanActiefPlus in Heverlee rep.

 

En dus zwaai ik donderdagavond Rob uit die na een dagje thuiswerken op zijn fiets vertrekt voor een stevig uitwaairitje; vul ik vervolgens de AANWEZIGHEIDSLIJST in die ik klaar heb gelegd; en duw ik daarna - stipt om 20u00 - op ons terras de play-knop van mijn laptopke in!

 

Mijn inschatting dat Pauline eerder van het terras - dan living-kaliber is, wordt al bevestigd vanaf de start van de opwarming. 

Goeie genade: hoe die erin vliegt. Terwijl zij op wonderbaarlijk gecontroleerde wijze elegant en zonder brokken te maken door haar woonkamer over en weer springt, zie ik aan mijn kant van het scherm alle kanten van ons terras in een wanhopige poging met zowel armen als benen haar tempo te volgen. 

Wanneer ze er ook nog een zijdelingse huppelpas en zwierbeweging aan toevoegt en ik de tuintafel een (eerste) stamp geef, ben ik blij dat Rob gaan fietsen is, want als hij dit had gezien had hij Pauline (en mij) stante pede en mogelijks zelfs eeuwig naar het einde van de tuin verbannen. En dat wil ik ten allen tijde vermijden want daar hebben we geen wifi!

Maar Rob is dus gelukkig nog wel een tetteke weg en zo kan ik een uur lang vollen bak genieten van Pauline die “net als in ’t echt” het uiterste van mijn coördinatie vergt.  Corona heeft in alle geval als voordeel dat je geen enkele medesportster omver botst wanneer je de tegengestelde kant op springt of de verkeerde arm of het foute been opzij zwiert.

 

Tijdens de iets rustiger spierversterkende oefeningen ben ik dan weer opgelucht dat ik geen gewichtjes heb, want mijn armen staan zelfs zonder die extra grammen al snel in brand.  Doch voor ik het goed en wel besef zijn we aangekomen bij de zalig rustige eindstretch om alle inspanningen af te ronden en lig ik daarna nog even in mijn kletsnatte truitje en short na te genieten op mijn roze matje met zicht op de tuin.

 

Wanneer ik uit de douche stap, komt ook Rob terug thuis.

En terwijl zijn fietsoutfit samen met mijn turnkleren vrolijke toertjes in de wasmachine draait, zinken wij samen met een dikke glimlach op ons bakkes content ende los gesport naast elkaar in de sofa.

 

Dichter bij het “normale donderdagavondgevoel” kan ik echt niet komen.  

 

Waarvoor dank aan Pauline… en KanActiefPlus natuurlijk.