Terwijl ik met een rooie kop -die meer licht geeft dan het mooie fluo topje van lesgeefster Hannelore- lig te planken alsof mijn leven ervan hangt, besef ik dat het ondertussen alweer de vierde outdoor les is sedert de corona-maatregelen het ons opnieuw toelaten, en ik nog steeds geen klavertjevier gevonden heb tussen de sprieten van het grasveld van de Vrije Basisschool Terbank waar ik nochtans wekelijks mijn neus indruk onder luide aftelling van veel te trage tellen!

Niet dat het ons aan fauna en flora ontbreekt op deze groene buitensportplek. We worden elke les wel door één of andere en duidelijk steeds zeer geïnteresseerde groepjes kraaien, kauwen, duiven of halsbandparkieten uitgelachen. Deze avond werd er zowaar zelfs een eekhoorn in één van de boomkruinen boven onze hoofden gespot. 

Maar klavertjes vier? Nee.  Wellicht daarom dat mijn wekelijkse wens dat ik de volgende week minder zal afzien nooit uitkomt.

Ach, vind ik geen klavertjevier… Ik zie elke week, tussen de madeliefjes die hier wél in overvloed groeien, heel veel blije gezichten van vrolijke dames die duidelijk even veel afzien als ik.   

De grassprieten, waar ik wekelijks naar tuur tijdens het planken, zien er dan weer steeds ongelukkiger uit, maar die zien nog meer af dan ik en die andere dames, die wekelijks als een zonnestorm -erger dan de warmte van de vorige dagen- over hen heen razen!

Topsport.  België zou beter naar ons komen kijken, dan naar de voetbal…